مادها نخستین قوم ایرانی بودند که از کفش پوشیدن انها تصاویری در کتیبه ها موجود است.با توجه به نقش برجسته های باقیمانده از مادها در تخت جمشید .کفشهای مادها مانند جوراب است اما معلوم است که جنس انها از چرم بوده و پابندهایی که از شلوارها اویزان است این کفشها روی پاها محکم می شود.پس از انها هخامنشینان به کفش همچون دیگر اجزای لباس اهمیت می دادند و انرا همچون تکه های دیگر لباس به دو بخش اشرافی و معمولی تقسیم بندی کردند.
به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از فرهنگ و تمدن بشری، کفش ها به فرهنگ، فولکلور و هنر ما راه پیدا کرده اند. یک قافیه محبوب قرن هجدهم برای مهد کودک، پیرزنی بود که با کفش زندگی می کرد. این داستان در مورد پیرزنی است که در یک کفش با تعداد زیادی بچه زندگی می کند. در سال 1948، ماهلون هاینز، یک فروشنده کفش در هالام، پنسیلوانیا، یک خانه واقعی به شکل یک چکمه کار به عنوان نوعی تبلیغات ساخت. خانه کفش هاینس تا زمان مرگ او در سال 1962 به تازه ازدواج کرده ها و افراد مسن اجاره داده شد. از آن زمان به عنوان یک بستنی فروشی، یک تختخواب و صبحانه و یک موزه خدمت کرده است. هنوز هم پابرجاست و یکی از جاذبه های کنار جاده ای محبوب است.
کفاشی در اواسط قرن 18 تجاری شد، زیرا به عنوان یک صنعت کل گسترش یافت. انبارهای بزرگ شروع به ذخیره کفش های تولیدی بسیاری از تولیدکنندگان کوچک آن منطقه کردند.تا قرن نوزدهم، کفاشی یک صنعت دستی سنتی بود، اما در پایان قرن، این فرآیند تقریباً به طور کامل مکانیزه شده بود و تولید در کارخانه‌های بزرگ انجام می‌شد. علیرغم دستاوردهای اقتصادی آشکار تولید انبوه، سیستم کارخانه بدون تمایز فردی که کفاش سنتی قادر به ارائه آن بود، کفش تولید کرد
کفش یکی از اقلامی است که برای محافظت و آرامش پای انسان طراحی شده است. از کفش ها به عنوان یک وسیله تزئینی و مد نیز استفاده می شود. طراحی کفش ها در طول زمان و از فرهنگی به فرهنگ دیگر بسیار متفاوت بوده است، به طوری که فرم در اصل به عملکرد گره خورده است. اگرچه پای انسان می‌تواند با زمین‌ها و شرایط آب و هوایی مختلف سازگار شود، اما همچنان در برابر خطرات محیطی مانند سنگ‌های تیز و دمای شدید که کفشها در برابر آن محافظت می‌کنند، آسیب‌پذیر است. برخی از کفش ها به عنوان تجهیزات ایمنی پوشیده می شوند، مانند چکمه های فولادی که در کارگاه های صنعتی کفش مورد نیاز است.
